Το ερώτημα που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι άλλο: Για ποια άραγε «κατά συνείδηση ψήφο» μιλάμε;Τη συνείδηση που υπαγορεύει στους υπουργούς να χαρίζουν σε μοναστήρια τη δημόσια περιουσία; Αυτήν που τους επιτρέπει να θεωρούν ότι είναι διαφορετικοί από τους απλούς πολίτες και περίπου υπεράνω των νόμων; Ή μήπως τη συνείδηση εκείνη που τους λέει δεχθείτε πανάκριβες οικιακές συσκευές από τη Siemens, με το αιτιολογικό ότι δήθεν αυτή είναι η πολιτική της εταιρείας και η Siemens δεν περιμένει ανταλλάγματα;
Είναι απλό. Η «συνείδηση» των εθνικών αντιπροσώπων για το κατά πόσο κάποιοι βουλευτές παρανόμησαν ή είναι διεφθαρμένοι και άρα πρέπει να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη συναρτάται από το αν συμφέρει το κόμμα τους να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές.
Η συνείδηση όλων όσων υποτίθεται ότι θα έπρεπε να αρνούνται να μισθαρνούν είναι προφανώς μετρήσιμη, για να μην πω ότι εξαργυρώνεται (και δεν εννοώ τα χρήματα, αλλά τη διατήρηση της βουλευτικής έδρας και την προσδοκία για κατάληψη μιας υπουργικής θέσης).
Και αν μη τι άλλο η παραδοχή ότι δεν αποφασίζουν για το αν κάποιος συνάδελφός τους είναι ηθικός – έντιμος ή διεφθαρμένος, αλλά για το αν θέλουν να πάνε σε εκλογές μου φαίνεται ασύλληπτη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου