Πού πάμε; Μήπως η κατρακύλα πρέπει να φτάσει στο τέλος της;

στην περιήγησή μου στο διαδίκτυο έπεσα μπροστά σε ένα κείμενο-επιστολή της Μικέλης Χρυσής, φοιτήτριας ιατρικής και υπεύθυνης γραφείου τύπου ΤΟΣΥΝ δράμας το οποίο έκρινα σκόπιμο να δημοσιεύσω και εδώ καθώς πιστεύω εκφράζει πλήρως τις σκέψεις που έχουμε πολλοί στο μυαλό μας αυτές τις ώρες.

Η αφορμή δόθηκε. Η αρχή έγινε. Το χάος επήλθε. Καταστροφή...
Ο ξαφνικός και άδικος χαμός αυτού του 15χρονου παιδιού στάθηκε ως αφορμή για να ξεκινήσουν για μία ακόμη φορά συζητήσεις σε κανάλια και παράθυρα για τα βαθύτερα αίτια μιας γιγαντώδους σε διαστάσεις, έκρηξης εκ μέρους της νεολαίας.

• Αλλά γιατί κάθε φορά εκ των υστέρων;
• Λύνονται άραγε τα προβλήματα αυτά μέσα στη μία, μιάμιση ώρα των τηλεοπτικών συζητήσεων;

Γιατί, προσωπική μου γνώμη είναι, ότι σοβαρότερες συζητήσεις επί των θεμάτων δεν λαμβάνουν χώρα. Και ειλικρινά δεν εκφράζω αυτό με καμία διάθεση ισοπέδωσης των πάντων αλλά νομίζω ότι αυτή είναι η εικόνα που δίνεται αν κοιτάξουμε καλύτερα κάτω από το περιτύλιγμα. Και αν οι πολιτικοί μας είναι τόσο ικανοί στην δημιουργία εντυπώσεων τότε γιατί δεν φροντίζουν να αλλάξουν την εικόνα; Είναι άραγε δυνατό; Μήπως η αλήθεια και το πραγματικό μέγεθος των προβλημάτων δεν είναι δυνατό να αποκρυφτούν;

Ακόμη και αν αυτές οι συζητήσεις περί θεμάτων υγείας, παιδείας, ανεργίας και γενικότερα επί θεμάτων που άπτονται της βασικής οργάνωσης του κράτους τυγχάνουν να πραγματοποιούνται στο πλαίσιο των καθημερινών συνεδριάσεων της βουλής, δεν εμβαθύνονται και δεν αναζητάται η ουσιαστική προσέγγιση, μελέτη και δημιουργία βασικών πλαισίων που να διασφαλίζουν μία έστω υποτυπωδώς οργανωμένη λειτουργία αυτών των συστημάτων. Στέκονται απλώς ως ευκαιρίες για καθένα από τα κόμματα να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Είναι κοινός τόπος ότι η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων κερδίζει στη ζυγαριά έναντι της ειλικρινούς εργασίας των πολιτικών προσώπων πάνω σ’ αυτά τα βασικά κοινωνικά θέματα τα οποία μέχρι και σήμερα, βαδίζοντας προς το τέλος της 1ης δεκαετίας της 2ης χιλιετίας δεν έχουν ακόμη επιλυθεί, κυρίως στην Ελλάδα. Και είναι άλλο να υπάρχει ένα προρυθμισμένο σύστημα λειτουργίας για καθένα από τους τομείς της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής απασχόλησης και να επιπροστίθενται οι όποιες μεταρυθμίσεις από το να μην υπάρχουν σχεδόν καθόλου αυτά τα συστήματα. Όμως για ποιες μεταρυθμίσεις να μιλήσουμε όταν δεν υπάρχουν οι πρωτεύουσες ρυθμίσεις;

Μιλώ κι εγώ ως ένα κομμάτι αυτής της νεολαίας που καθημερινώς αφουγκράζεται τα προβλήματα της κοινωνίας. Εκφράζω τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς αλλά και την αγανάκτηση μου για τη μη σοβαρή αντιμετώπιση των τόσο σοβαρών προβλημάτων! Πού πάμε; Μήπως η κατρακύλα πρέπει να φτάσει στο τέλος της; Νομίζω πως φτάνει. Φτάνει η ανεργία των τόσων σε αριθμό, σοβαρών επιστημόνων, φτάνει η φτήνια με την οποία αντιμετωπίζονται τα σοβαρά θέματα υγείας, παιδείας, ανεργίας, ασφάλισης για το μέλλον, φτάνει πια η πίτα να πέφτει στα χέρια των λίγων (“golden boys”) ώστε αυτοί να μην καταφέρνουν, και για αντικειμενικούς πλέον λόγους, να αντιμετωπίζουν με επάρκεια τα θέματα αυτά. Βαρέθηκα να παρακολουθώ αυτά τα τηλεοπτικά τσίρκο και μόνον αυτά, μέσα από τα οποία ο καθένας προσπαθεί να αναδειχθεί ως καταλληλότερος για να κυβερνήσει. Με ενοχλεί η έλλειψη ενδιαφέροντος επί της ουσίας των θεμάτων. Δεν ανέχομαι να διαμορφώνει το αύριο μια γενιά που δεν πρόκειται να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτό αγνοώντας παντελώς την νεολαία ως επιπόλαια. Δεν αντέχω τα “κλειστά” αυτιά και μυαλά των πολιτικών και την έλλειψη διαλόγου μεταξύ τους για θέματα ουσίας. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ειλικρινής διάθεση αντιμετώπισής τους. Δεν υποστηρίζω τα άκρα και τις ακρότητες. Δεν χαίρομαι με την καταστροφή. Ελπίζω στο τέλος της φτήνιας, της ευκολίας, της υποκρισίας, της προσωπικής φιλοδοξίας και ματαιότητας, όταν υπάρχει μόνο αυτή, και εύχομαι για ένα καλύτερο μέλλον. Αντίο Αλέξανδρε…